Spaanse legende: Roldán en het gat van de Puig Campana

Gigantisch liefdesverhaal!

Lang geleden woonde in de bergen de reus Roldán. Hij was heer en meester in die eenzame bergen en bouwde er een hut voor zijn onderdak bij slecht weer. De krachtige Roldan was de onbetwiste koning van Puig Campana. Zelfs de wilde dieren in de bergen respecteerden hem. Soms daalde hij af naar het strand om zich in zee te baden. De mensen vonden Roldán geen vrolijke kerel maar zwijgzaam en verdrietig. Op een dag, tijdens een wandeling naar de zee, ontmoette hij op het strand een mooi meisje. Zij heette Alda. Ze was in het water toen zij de reus opmerkte. Haar diepblauwe ogen keken Roldán met nieuwsgierigheid aan maar zonder bang voor hem te zijn. Met een lief gebaar, opende de reus zijn handpalmen schepte er water in en liet het meisje er in baden. Zij lachte stilletjes en de jonge reus lachte met een lach, zo krachtig, dat de berg schudde. Roldán was weer blij en gelukkig als nooit tevoren. In zijn lach was iets moois, iets als een accent van triomf en macht. De reus was een echt mens!

De laatste zonnestralen

Vanaf dat ogenblik waren ze onafscheidelijk. Roldán nam het meisje mee naar zijn hut in de bergen en richtte die helemaal in naar haar wensen. Roldán zocht de geurigste kruiden en maakte ermee een bed voor haar. De twee genoten van hun volmaakte geluk. Ze sliepen onder de sterren maar de vreugde duurde niet lang. Op een dag keerde Roldán van een wandeling terug naar zijn hut. Hij werd opgewacht door een vreemd wezen, een sinistere en kwaadaardige schaduw. Wie ben jij? vroeg hij. De schaduw antwoordde met een ijzige stem: “Ga snel terug naar uw hut want je vriendin zal sterven als de laatste zonnestraal uit je hut is verdwenen”.

Roldán vertrok snel naar zijn hut en vond daar zijn geliefde stervende zoals de schaduw voorspeld had. Zijn verdriet en wanhoop kende geen grenzen. Roldán herhaalde opnieuw en opnieuw, de woorden die hij zojuist hoorde: “Als de laatste zonnestraal uit je hut is verdwenen….” En de zon zonk meer en meer achter de berg!

Gek van pijn en verdriet, rende Roldán naar de berg Puig Campana en sloeg met een krachtige vuistslag een stuk uit de berg. Het rotsblok stortte bij Benidorm in zee. Door de opening in de rots konden de zonnestralen nog ietsje langer zijn hut beschijnen. Een paar extra minuten voor het leven van zijn geliefde! Maar de zon verdween volledig, meedogenloos… En de dood sloot voor altijd haar mooie ogen! Het maanlicht markeerde een streep van licht in de zee, dat trok zijn aandacht. Hij nam zijn geliefde in zijn armen en liep daarheen in de hoop dat het licht van de maangodin het leven van zijn geliefde kon terug brengen. Hij volgde de maanstralen, maar zijn geliefde keerde niet terug uit de dood. Nog eenmaal keek hij naar het geliefde gezicht en plaatste haar dan, onder het water, in een holte van het pas gevormde eiland en hij omhelsde zijn geliefde en legde zich bij haar neer. Hoe kon hij vertrekken zo alleen en zo hulpeloos? Roldán zou nooit meer terugkeren. De “Puig Campana” zal eeuwig de herinnering aan deze mooie en ontroerende romance in leven houden…

Er zijn meerdere varianten van de legende, maar bovenstaande is eigenlijk de mooiste. Hieronder in het kort de verschillen…

Een andere variant van de legende is dat deze berg werd bewoond door een reus die verliefd werd op een mooie jonge vrouw uit Finestrat. Hij ontvoerde haar en nam haar mee naar zijn huis. De stedelingen verzamelden zich en redden haar, waardoor de reus boos werd. Hij schopte tegen de berg en zodoende brak het stukje af en belandde uiteindelijk in zee, waardoor het eiland Benidorm ontstond.

EN NOG EEN VARIANT

Deze legende verwijst naar het feit dat een jonge ridder verliefd werd op een mooie dame van wie hij heel veel hield, maar haar niet het hof durfde te maken. Hij zag haar iedere dag. Maar op een ochtend wachtte de ridder, maar de jonge vrouw verscheen niet. Bezorgd ging hij op zoek naar zijn geliefde om er achter te komen dat ze ziek was geworden. In die tijd, op de top van de Puig Campana, leefde een gevreesde maar wijze heks, dus besloot de ridder zijn leven te riskeren om de grote berg te beklimmen en zo de gevreesde heks te kunnen raadplegen over de ziekte van zijn geliefde, met de hoop op mogelijk herstel van de jonge vrouw.

Nadat hij eindelijk de hoge top van de berg had bereikt, smeekte hij de wijze heks om hem antwoord te geven voor een remedie tegen de ziekte van zijn geliefde. De heks vertelde hem dat er niets te doen was. De ridder smeekte om een beter antwoord, waarop de heks antwoordde met een ijzige blik, om geen tijd meer te verspillen, want bij zonsondergang zou de jonge vrouw sterven. Uit pure wanhoop trok hij zijn zwaard en sloeg hij het bekende gat in de berg, waarbij dat stuk uiteindelijk in zee viel. Zo ontstond het eiland voor de kust van Benidorm.

Op deze manier slaagde hij erin om de zon iets later op de dag onder te laten gaan, want toen de zon achter de berg verdween, zou hij door het gecreëerde gat, de stad nog iets langer blijven verlichten waar hij zich bevond met zijn zieke geliefde en bood haar nog een paar minuten extra tijd voordat ze haar laatste adem uitblies.

Zoals de oude heks had voorspeld, zag de man op die droevige dag, na de laatste lichtstraal, toe hoe het meisje haar laatste adem uitblies. Diezelfde nacht plaatste hij het lichaam van het meisje in een kleine boot en voer hij naar het eiland. Daar aangekomen, liet hij met zijn zwaard, het bootje zinken, zodat de kalme wateren van de Middellandse Zee hun zielen konden nemen en zich overgaven aan het lichtschijnsel van de maan.

Helaas zijn deze verhalen wetenschappelijk onmogelijk. De rotsen van de Puig Campana stammen uit een ander tijdperk dan het plaatsje Benidorm (respectievelijk laat Jura v Vroeg Krijt, geologisch gesproken). Benidorm Nieuws