Er was eens… een serieus liefdesverhaal in het achterland van Benidorm aan de Costa Blanca. Daar leefden een echtpaar dat afscheid moest nemen van hun 16-jarige hond Chula. Het beestje had een mooie leeftijd behaald en het einde was al enige tijd in zicht.
Zijn overlijden liet een grote leegte achter in het huis en uiteraard miste het echtpaar het beestje enorm. Het huis voelde zo leeg zonder de speeltjes en de dagelijkse rituelen met hun hond. Het beestje maakte onmiskenbaar deel uit van het gezin. Ze konden er niet aan wennen dat Chulita, zoals ze haar noemden, niet meer door de gangen van het huis liep of op de bank lag en naar de TV keek.
Een paar maanden gingen voorbij, maar de pijn van het verlies ging niet weg. Het stel overwoog niet om een nieuwe harige vriend te nemen, omdat ze wisten dat niets Chulita kon vervangen, totdat de vrouw des huizes op een dag, terwijl ze door huisdierenpagina’s op internet bladerde, de website van een organisatie tegenkwam die gewijd is aan het opvangen en verzorgen van verlaten dieren.
Hugo
Plotseling moest zij denken aan een dakloze hond genaamd Hugo, wier leeftijd niet duidelijk was. Hij had een lange tijd zonder baasje doorgebracht in een smerig pakhuis waar hij met een nestje katten woonde. Van daaruit werden ze gered en naar het asiel gebracht in de hoop dat iemand hen een beter leven zou geven. Op het moment dat hij werd gevangen, kroop Hugo zich ter bescherming naast één van de groot uitziende katten, met grijze strepen.
De vrouw liet de foto die op de website stond, aan haar man zien. Hugo was mager en sjofel geworden. Verzwakt door de verplichting om te vechten om te overleven. Maar de vrouw viel toch als een blok voor het arme beestje.
Ze dachten dat het beste eerbetoon dat ze aan hun overleden Chulita konden brengen, het adopteren van een andere levenspartner moest worden. Mits Hugo nog steeds in het asiel zou zitten na hun zomervakantie. En dat was het geval. De blik in de kleine sprankelende oogjes was een magisch moment en veroverde hun harten. Dus besloot het echtpaar om Hugo te adopteren.
Voor de hond begon een nieuw leven, maar het stel begon te merken dat er iets aan de hand was. Dat er iets met hun huisdier gebeurde. Hij was heel aanhankelijk, maar was erg verdrietig. Hij leek niet de vreugde te hebben van een hond die een nieuw thuis had gekregen.
Toen ze hem mee naar buiten namen, was hij bang en nerveus en trilde… hij ‘huilde’ vaak als ze even weg waren en Hugo thuis bleef. Het geblaf hield ook niet op. Zo erg zelfs dat de buren begonnen te klagen. Ze probeerden van alles. De TV aan laten, lichten aan, zelfs de deur naar het terras lieten ze open. Maar niets werkte. Hugo’s ‘gehuil’ was hartverscheurend.
In het gezelschap van katten
Ze gingen terug naar het dierenasiel om het probleem uit te leggen en te kijken wat ze konden doen. Daar herinnerde één van de verzorgers zich dat de hond het grootste deel van zijn leven in het gezelschap van katten had doorgebracht, en vooral een nauwe band had onderhouden met één van de katten. Ze vroegen naar de katten en de verzorger zei dat tussen deze katten, Hugo’s beste vriendin zat.
Het stel keek elkaar aan en dachten dat ze niets te verliezen hadden door Luna, zo noemden ze haar, te adopteren en ze weer bij elkaar te brengen.
Ze hoopten dat dit de oplossing van het probleem zou zijn omdat Hugo zijn vriendinnetje miste. De middag dat de asielmedewerker bij het stel thuis kwam met de kat, waren ze zenuwachtig en verwachtingsvol. Toen hij het reiswiegje opende en Hugo tegenover Luna stond, omhelsden ze elkaar létterlijk en rolden rond terwijl ze speelden, ze begonnen elkaar te likken…
Gek van elkaar
De hond en de kat waren gek van elkaar. Ze waren onafscheidelijk en ze knuffelden. Na een tijdje zonder elkaar te zijn geweest, waren ze weer bij elkaar en nu voor altijd.
Vanaf die dag, als het echtpaar naar hun werk of uitgaan, blijven Hugo en Luna samen op hun kleedje in de woonkamer en vallen ze opgerold in slaap. Als het echtpaar thuis is, spelen ze, rennen achter elkaar aan, of rennen achter een bal aan. Luna wint altijd, maar het maakt Hugo niets uit. Hij is haar beste vriend.
De hond heeft nooit meer gehuild en is gestopt met trillen…. Nu zijn ze allemaal gelukkig en zorgen ze voor elkaar in een huis ergens in het achterland van Benidorm, aan de Costa Blanca.